Als ik mijn eerste kwartaal evalueer en kijk naar de medewerkers die ik momenteel namens hun werkgevers begeleid of naar de jongeren die door hun ouders onder mijn hoede zijn gebracht, constateer ik dat ik vooral curatief word ingezet en niet preventief. Mijn huidige gesprekspartners zijn uitgevallen op hun werk of school. Het zijn allemaal doorzetters die in het verleden te maken hebben gehad met grote verliezen. Verlies van hun fysieke gezondheid, verlies van hun dierbaren of verlies van hun veiligheid en zelfvertrouwen door (online) pesten.
Terwijl deze verliezen zich voordeden, worstelden zij zich zo goed en zo kwaad door deze periode heen. Ze bleven werken of studeren en hielden zich staande door hun emoties weg te drukken. Er waren destijds om verschillende redenen onvoldoende mogelijkheden om ruimte te geven aan hun verhaal en emoties. De erkenning voor hun verlies en hulp bleef uit en hun emoties werden opgeslagen in hun onderbewuste. Door het intense verdriet te onderdrukken, werd onbewust een blokkade gecreëerd. Momenteel blokkeert het onverwerkte verdriet echter hun energie. Ze ervaren een bepaalde zinloosheid en voelen zich moe en uitgeblust, omdat ze een last meeslepen die hen belemmert. Het resultaat is langdurig ziekteverzuim en uitval op school.
Het is heel dankbaar om deze mensen te helpen om weer grip op hun leven te krijgen en opnieuw betekenis te vinden. Maar of je het nou geesteswetenschappelijk of bedrijfseconomisch bekijkt, voorkomen is beter dan genezen! In het komende kwartaal wil ik graag ook preventief worden ingezet: zorgen dat mensen bij een verlieservaring op verhaal kunnen komen en passende begeleiding krijgen, zodat het risico op langdurig ziekteverzuim en uitval op school wordt beperkt.
